هدف مند سازی یارانه ها و مهاجران
(چند نکته ی کوتاه)
هدفمند سازی یارانه ها، علاوه بر این که بحثِ اقتصادیِ کلانی در مسیرِ جهانی سازی ست، این روزها به بحثِ داغِ تاکسی ها، نانوایی ها و کلا محلِ تحمعِ بیش از یک نفرِ آدم ها بدل شده است.
قسمتی از کودکان کار و طبقات فرودستِ ایران را مهاجران تشکیل می دهند. - این بدین معنی نیست که اگر مهاجری نبود، کودک کاری هم نبود و اساسا این قسمت، قسمتِ بزرگی نیست-. باید ببینیم مهاجران، قانونی و غیر قانونی، چگونه بناست از یارانه های هدف مند شده بهره مند شوند. تا جایی که من سراغ دارم قسمتِ اعظمی از این مهاجران اساسا هویتِ قانونی ندارند. قسمتِ دیگری هم که باقی می مانند، از یارانه ی نقدی محروم اند.
بی شک قرار نیست از زاویه ی نگاهِ جامعه، حرف هایی فاشیستی و شوونیستی بزنیم که حقِ ملت ایران را چرا فلان مهاجرِ غیر ایرانی بخورد. بپذیریم یا نپذیریم، با هدف مند سازی یارانه ها، مهاجران تحتِ فشار اقتصادی مضاعفی قرار خواهند گرفت که موجباتِ چندین و چند اتفاق ناگوار را فراهم می سازد:
اولا- این که دوباره کودکان، مسوولیتِ پر کردنِ خلا بین دخل و خرجِ پدر را به عهده می گیرند و این قطعا در سطحِ کلان اقتصادی یک پس رفت است.
ثانیا- مهاجری که تاکنون به ضربِ سیلی و با چند شیفتِ کاری زندگیِ خود را- منطبق با حیات حیوانی- می چرخانده است، امروزه بیش از پیش از قافله ی غیر مهاجران عقب می ماند و با مختصاتِ اقلیتی و سرکوب شده گی امکان جذبِ وی به باندهای قاچاق و تبهکاری بیش تر می شود.
ثالثا- دوباره همان قصه ی فشار ارتشِ بیکار و نیازمندِ به کار، به کارگرانِ غیر مهاجر بیش تر می شود و قدرتِ چانه زنیِ این دست کارگران - اگر اساسا چانه زنی ای وجود داشته باشد- پایین تر می آید.
